26 Ιαν 2017

Τελευταίο ταξίδι



Ήταν ομολογουμένως μία πολύ όμορφη κοπέλα. Η ομορφιά της σε μαγνήτιζε, σε σαγήνευε και σε μάγευε. Το πρόσωπο της φωτεινό και μάτια της ζεστά, σε κέρδιζαν αμέσως. Για το κορμί της τι να πρωτοπώ. Απλά απίστευτο, απλά τέλειο. Ούτε ο καλύτερος γλύπτης δε θα μπορούσε να φτιάξει κάτι τόσο τέλειο. Ήταν η γυναίκα που όλοι οι άνδρες θα ήθελαν να έχουν σαν ταίρι τους, ήταν η γυναίκα που άμα σου έλεγε "Με παντρεύεσαι", χωρίς να το σκεφτόσουνα θα απάνταγες αμέσως "ΝΑΙ". Θα μπορούσε κάλλιστα να συγκαταλέγεται στη λίστα με τα ποιο διάσημα και ποιο ακριβοπληρωμένα top-model παγκοσμίως. Η μοίρα όμως της διάλεξε να γίνει stripper.

"Αυτό ήταν το γραφτό μου", έλεγε η ίδια, με περισσή ευκολία. Μα πάνω απ' όλα όμως ήταν άνθρωπος. Μπορούσες να μιλήσεις μαζί της, να της πεις το πόνο σου. Ήτανε σίγουρο ότι θα σε ένιωθε, θα σε καταλάβαινε και οι συμβουλές της θα σου απάλυναν το πόνο που θα κουβαλούσες.

Βέβαια όλοι οι τέλειοι άνθρωποι είναι γραφτό να έχουν και ελαττώματα. Έτσι και αυτή είχε ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα. Να ταξιδεύει συνειδητά στους υποσυνείδητους μυστικούς, μαγικούς και συνάμα μοναχικούς διαδρόμους των εξαρτίσεων και των ουσιών.

Την είχα γνωρίσει σαν Όλγα και στη πορεία μου είπε πως τη λένε Εlizaveta. Άλλωστε, το όνομα δε παίζει για εμένα καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ο άνθρωπος και τι συναισθήματα σου βγάζει. Τα τελευταία χρόνια είχα χάσει τα ίχνη της. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι σταμάτησα να τη σκέφτομαι και ότι σταμάτησα να αναπολώ τις στιγμές που είχαμε περάσει μαζί.

Προχτές συνάντησα τυχαία σε ένα δρόμο κοντά στη πλατεία Αμερικής, τη πρώην συγκάτοικο της. Εκεί μεταξύ χαιρετούρας και χαράς που τη ξαναείδα, μου ανέφερε το τραγικό γεγονός. Λυπήθηκα σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Μα τι λέω!!!! Ένας άνθρωπος που είχαμε περάσει μαζί όμορφες στιγμές, ένας άνθρωπος που ήξερε σχεδόν τα πάντα για εμένα, ένας άνθρωπος που με συμβούλευε σαν να είμαι ο αδερφός της, μα πάνω απ' όλα ένας άνθρωπος που χωρίς να είναι ποτέ ο ερωτικός μου σύντροφος ερωτεύτηκα περισσότερο από καμία άλλη, δε μπορεί παρά να θεωρείται δικός μου άνθρωπος.

Λυπήθηκα, όχι που έφυγε, άλλωστε οι άνθρωποι που αγαπάμε ποτέ δε φεύγουν από δίπλα μας, τους κρατάμε ζωντανούς με τις σκέψεις μας και με τις αναμνήσεις μας. Λυπήθηκα διότι δεν ήμουνα εκεί να τη χαιρετίσω σε αυτό που λάτρευε τόσο πολύ, στο να ταξιδεύει........... στο τελευταίο της ταξίδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: