H λύτρωση

Υπό άλλες περιστάσεις η βραδιά δε θα διέφερε σε τίποτα από τις υπόλοιπες. Θα ήταν μία τυπική βραδιά σε ένα ακόμα στριπτιτζάδικο της σειράς. Η παρέα η ίδια εδώ και τόσο καιρό, χωρίς προσθήκες και χωρίς απουσίες, με το ίδιο και απαράλλαχτο σε κάθε έξοδο οινοπνευματώδες ποτό να μας κρατάει συντροφιά. Η μοναδική διαφορά ήταν ότι την επόμενη μέρα θα έμπαινα φαντάρος και είχα θέσει ως στόχο στον εαυτό μου..... την ψυχολογική και συναισθηματική μου λύτρωση!

Είχαμε αποφασίσει να επισκεφτούμε γνωστό μαγαζί στην κάθοδο της Συγγρού, είχαμε κάτσει στο μεσαίο κεντρικό καναπέ και απολαμβάναμε το show. Κορίτσια πηγαινοέρχονταν στο τραπέζι μας, ενώ κάποιοι φίλοι μου είχαν ήδη δοκιμάσει τις αντοχές τους στον πατροπαράδοτο χορό. Όχι κάτι το ιδιαίτερο όμως, απλώς αναγνωριστικές κινήσεις. Τα καλύτερα θα έρχονταν για αυτούς, ήμουν σίγουρος.......... Για εμένα όμως;

Η ώρα είχε ήδη πάει 3 το πρωί και καθώς δεν είχα δει μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτι που να με συναρπάσει, είχε αρχίσει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Τα χρονικά περιθώρια ήταν πλέον ασφυχτικά περιορισμένα, ενώ οι πιθανότητες να δω κάτι συγκλονιστικό περιορίζονταν στο απειροελάχιστο. Όλα συνηγορούσαν στο γεγονός ότι η ψυχολογική μου λύτρωση σε λίγες ώρες θα αποτελούσε ένα ανικανοποίητο και απατηλό όνειρο! Μέχρι εκείνη τη στιγμή…

Ο d.j. ανακοίνωσε ότι ένα καινούργιο κορίτσι θα χόρευε για πρώτη φόρα εκείνο το βράδυ στο μαγαζί. Τα φώτα έσβησαν και μία λεπτή ξανθομαλλούσα φιγούρα ανέβηκε στην πίστα.

Με το που την είδα ήταν σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα, σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Μαγνητίστηκα και δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Δε άκουγα τι γινόταν γύρω μου, δεν άκουγα τα σχόλια των φίλων μου, δεν άκουγα τι τραγούδι έπαιζε εκείνη τη στιγμή, δε με ένοιαζε τίποτα. Με είχε μαγέψει όσο καμία άλλη και δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά εμένα σε ένα καναπέ και αυτή από πάνω μου να χορεύει αισθησιακά και εγώ να τη χαϊδεύω, λες και θα ήταν ο τελευταίος χορός της ζωής μου. Αλλά και αυτή όλη την ώρα που χόρευε κοιτούσε μόνο εμένα και μου χαμογελούσε συνέχεια. Ήταν σαν να μου ψιθύριζε με τα μάτια της και με την καρδιά της ότι αυτός ο χορός ήταν αφιερωμένος σε εμένα. Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι αυτή ήθελα για συντροφιά εκείνο το βράδυ.

Μόλις τελείωσε, έκανα αμέσως νόημα στο σερβιτόρο. Δε χρειάστηκε όμως, καθώς η κοπέλα ήρθε κατευθείαν σε εμένα. Το άρωμά της μεθυστικό, το χαμόγελό της παραδεισένιο, τα μάτια της μελαγχολικά, το κορμί της αψεγάδιαστο και το δέρμα της βελούδινο. Δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε! Ήταν ό,τι πιο τέλειο είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου…

Συστηθήκαμε, χαζολογήσαμε και μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Εγώ, όμως, σκεφτόμουν άλλα. Ήθελα σαν τρελός να την αγκαλιάσω, να τη χαϊδέψω, να φιλήσω όλο της το κορμί και να λυτρωθώ. Αφού ήπιαμε και το δεύτερο ποτό, της πρότεινα να πάμε κατευθείαν prive, καθώς δε μπορούσα να κρατηθώ άλλο. "Θέλω σαν τρελή να χορέψω prive μαζί σου!" μου απάντησε με σπαστά ελληνικά. Με το που άκουσα αυτό, ήμουν έτοιμος να εκραγώ. Την άρπαξα από το χέρι και την οδήγησα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του μαγαζιού. Πλήρωσα το μπουγιουρντί στο σερβιτόρο και ήμουν έτοιμος να βουτηχτώ στην αμαρτία του κορμιού και της ζεστής αγκαλιάς της. Και το ταξίδι μου στον ονειρεμένο δρόμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων μόλις είχε ξεκινήσει.

Κάθησα στον καναπέ. Τα πόδια μου σχεδόν έτρεμαν. Αυτή έβγαλε αργά, βασανιστικά και αισθησιακά το φόρεμά της. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Περίμενα πώς και πώς να δω και να αγγίξω το πλούσιο στήθος της. Αφού με βασάνισε μερικά δευτερόλεπτα, απελευθέρωσε τα “θηρία”. Τα μάτια μου γούρλωσαν και με μιας βούτηξα πάνω τους. Ο επίγειος παράδεισος είναι εδώ και εγώ ήμουν μέλος αυτού. Επόμενος στόχος ήταν να γευτώ το λαιμό της, χαϊδεύοντας παράλληλα τα σφριγηλά και βελούδινα οπίσθιά της. Αυτή άρχισε να χοροπηδάει πάνω μου και να αναστενάζει ταυτόχρονα. Η λίμπιντό μου είχε φτάσει στα ύψη. Η κοπέλα ήταν απίστευτη! Είχε πιάσει το σωστό ρυθμό πάνω από το φουσκωμένο μου παντελόνι. «Πέντε ανεβοκατεβάσματα ακόμα και έρχεται η λύτρωση…» σκέφτηκα. Αρχίζω να μετράω αντίστροφα, αναστενάζοντας αφού ήξερα ότι αυτό που περίμενα τόσες ώρες ήταν πλέον θέμα μερικών δευτερολέπτων. Μετράω αντίστροφα.....

5.......................
4.......................
3.......................
2.......................
1.......................


ΝΤΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΙ Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι ΙΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ
Φτου γαμώτο...... 7.30! Πάλι άργησα στη δουλειά!!!!

Stripper.....για ένα βράδυ

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα είχα άνδρες φίλους. Άλλωστε, από τη εποχή του σχολείου ακόμα, η καλύτερη μου παρέα αποτελούνταν από τέσσερα αγόρια.. Ποτέ δεν είχα παράπονο από αυτούς. Όπου πήγαιναν, ότι και αν κανόνιζαν ποτέ δε με ξεχνούσαν και πάντα μου προτείνανε να πάω μαζί τους, καθώς υπολογίζανε πολύ στη παρέα μου. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια.
 

Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, είχαμε συγκεντρωθεί όλη η παρέα στο σπίτι του κολλητού μου, του Χρηστάκη, για να γιορτάσουμε την ονομαστική του εορτή. Τότε ήταν που η είδηση έσκασε σαν βόμβα: "Έχω κανονίσει κάτι σπέσιαλ και διαφορετικό για τη γιορτή μου. Έκλεισα τραπέζι σε στριπτιζάδικο." Εκείνη την ώρα θόλωσα, δεν ήξερα τι να πω, πως να αντιδράσω. Όλοι γύρισαν και με κοίταζαν επίμονα, σαν να περίμεναν να πω το ναι. Τι να έκανα...... Δεν μπορούσα να τους τη χαλάσω. Απάντησα θετικά. Δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου ότι θα ήταν απλώς μια εμπειρία και τους ακολούθησα.

Μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί, αντίκρισα μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τα δικά μου δεδομένα, με γυναίκες να κυκλοφορούν σχεδόν γυμνές και άνδρες σε σκοτεινά και απόμακρα σημεία να τις χαϊδεύουν. Σχεδόν ντρεπόμουνα, δεν ήθελα να κοιτάξω πουθενά. Ήθελα απλά να κρυφτώ.

Όσο περνούσε η ώρα και το ένα ποτό διαδεχόταν το άλλο, η διάθεση των φίλων μου ανέβαινε. Αλλά όχι και η δική μου. Δε μπορούσα να δεχτώ ότι καμιά τριανταριά κοπέλες, οι οποίες στα μάτια μου ήταν όλες κατώτερές μου σε εξωτερική εμφάνιση, είχαν πάρει τα μυαλά των υπολοίπων. Με πείραζε κυρίως γιατί ένιωσα ότι για πρώτη φορά στα 15 χρόνια που γνωριζόμαστε με τα παιδιά δε μονοπωλούσα εγώ το ενδιαφέρον τους σαν η μοναδική κοπέλα αλλά κάποιες άλλες. Αλλά και όλοι οι άνδρες γύρω μου δε μου έδιναν σημασία. Το ενδιαφέρον τους το είχαν μονοπωλήσει ένα μάτσο ξανθιές πατσαβούρες!. Ένιωθα σαν να πνιγόμουνα. Ήμουν μακράν η ποιο όμορφη στο μαγαζί αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου δε μου έδινε κανένας σημασία. Πήγαινα να σκάσω!

Θέλετε το ποτό, θέλετε ότι ένιωθα άσχημα, θέλετε το γυναικείο καμπανάκι επιβεβαίωσης της γυναικείας αυτοπεποίθησης; Δε ξέρω πραγματικά!! Χωρίς να το πολυσκεφτώ και υπό τους ήχους του αγαπημένου μου κομματιού, του "Purple Rain", τα παίρνω στο κρανίο και ανεβαίνω στη πίστα και αρχίζω σιγά σιγά να γδύνομαι, χορεύοντας αισθησιακά.

Μέσα στο μαγαζί έμειναν όλοι αποσβολωμένοι. Ήταν πραγματικά σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Η παρέα μου, τα γκαρσόνια, οι λοιποί θαμώνες ακόμα και τα κορίτσια του μαγαζιού είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα.

Θα με ρωτήσετε όλοι αν ντρεπόμουν..... Η απάντηση είναι ΚΑΘΟΛΟΥ. Αντιθέτως, ένιωθα για πρώτη φορά στη ζωή μου απελευθερωμένη. Τελικά είναι απίστευτη αίσθηση του να κάνεις striptease, να νιώθεις όλα τα βλέμματα πάνω σου, να νιώθεις ότι είσαι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αφήστε δε ότι στην ιδέα και μόνο ότι κοίταγαν όλοι τα σφριγηλά μου οπίσθια, τα στητά μου στήθη και το καλογυμνασμένο μου σώμα, είχα ερεθιστεί τόσο πολύ, που ήμουνα σχεδόν έτοιμη να τελειώσω πάνω στη πίστα.

Με το που τελείωσα τα στριπτίζ όλο σχεδόν το μαγαζί ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές, ενώ και εγώ ένιωθα επιτέλους ελεύθερη. Ο υπεύθυνος του μαγαζιού έφερε ένα μπουκάλι ουίσκι λέγοντας μου "Κερασμένο στην ποιο όμορφη στριπτιζέζ που έχω δει ποτέ", ενώ σχεδόν όλο το μαγαζί ήθελε να με κεράσει ποτό και μου έδινε συγχαρητήρια για το show και για το καλογυμνασμένο μου κορμί, ενώ δέχτηκα και επαγγελματική πρόταση για guest star εμφανίσεις σαν στριπτιζέζ στο εν λόγω μαγαζί!!

Από τότε έχω γίνει fun των strip-shows και εγώ και η παρέα μου. Σχεδόν κάθε Σαββατόβραδο είμαστε εκεί. Όχι δεν έχει ξανατύχει να σηκωθώ πάνω στη πίστα για να κάνω striptease. Αλλά άμα νιώσω την ανάγκη, πλέον δεν έχω κανένα δισταγμό.... Εννοείται ότι θα σηκωθώ και θα το κάνω!...» 

Λουίζα

Μια Δευτέρα διαφορετική από τις άλλες

Ένα ακόμα μονότονο και βαρετό πρωινό Δευτέρας σε ένα συνοικιακό υποκατάστημα τραπεζικού ιδρύματος. Με τους μισούς υπαλλήλους να χασμουριούνται εκνευριστικά και με ένα γλοιώδες χαμόγελο του στυλ "Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας" να προσπαθούν να πείσουν τους πελάτες για τις αγνές προθέσεις του ιδρύματος, τους άλλους μισούς να βαριούνται και να σκέφτονται πως σκατά πέρασε τόσο γρήγορα το Σαββατοκύριακο, το διευθυντή να γλείφει στο γραφείο του το καλύτερο πελάτη του καταστήματος και τους πελάτες να βρίζουν για τα ληστρικά επιτόκια των τραπεζών. 

Όλα βάιναν κατά το δοκούν.

Ξαφνικά από το πουθενά, σαν δώρο θεού για να σπάσει η μονοτονία της Δευτέρας μπαίνει μέσα στο κατάστημα μια ξανθιά, δίμετρη θεά, με πλούσια φυσικά χαρίσματα, βγαλμένη κατευθείαν από ταινία πορνό, ικανή για να ανοίξει τα νυσταγμένα από τη βαρεμάρα κλειστά μάτια του αντρικού πληθυσμού που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μέσα.

H κοπέλα αμέσως μετά την εντυπωσιακή της είσοδο σκύβει, αφήνει τη τσάντα της κάτω, βγάζει από μέσα ένα κασετόφωνο, το ακουμπάει στο πάτωμα, πατάει το play και αυτό αρχίζει να παίζει ένα αισθησιακό τραγούδι. Η ξανθιά κλείνει τα μάτια της, αρχίζει να χορεύει αισθησιακά στους ρυθμούς τραγουδιού και να βγάζει αργά και βασανιστικά ένα ένα τα ρούχα της, μπροστά στα γεμάτα απορία μάτια των υπαλλήλων και των πελατών.

Ο Διευθυντής καταστήματος βλέποντας αυτό που γίνεται έσπευσε να τη σταματήσει, αποτράπηκε όμως από το γεγονός ότι ο καλύτερος πελάτης του καταστήματος άρχισε και αυτός να χορεύει υπό τους ήχους του τραγουδιού και να κοιτάζει σαν μπακλαβαδάκι τη ξανθιά χορεύτρια.

Η ξανθιά θεά αφού τελείωσε το striptease και έμεινε μόνο με ένα string, σκύβει, πατάει το stop από το κασετόφωνο και βγάζει μία κοντόκανη καραμπίνα από τη τσάντα. Σημαδεύει το ταμεία και φωνάζει σε όλους:

"Μάγκες το striptease δεν είναι δωρεάν...... Γρήγορα όλα τα λεφτά στη τσάντα"

     

Γιαννάρας

Πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτες στο Θησείο, στη Πλάκα και στο Μοναστηράκι. Όπως κάθε μήνα έτσι και αυτή τη φορά κανόνισα με το φίλο μου το Χρήστο να κάνουμε τη βόλτα μας με τα ποδήλατα στην ευρύτερη περιοχή. Κάπου εκεί ανάμεσα μεταξύ βόλτας και σχολιασμού όλου του γυναικείου πληθυσμού με πλούσια χαρίσματα που πέρναγε από μπροστά μας, η τσίκνα από γνωστό σουβλατζίδικο της Πλάκας μας τρύπησε τη μύτη. 

Στο διπλανό παγκάκι από εκεί που κάτσαμε να φάμε, καθόταν ο Γιαννάρας. Μία από τις ιστορικότερες, cult , noir και underground φιγούρες του Θησείου. Τον είχα δει και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά ήταν η πρώτη που θα μιλάγαμε. Είναι από τους ανθρώπους που περνάς από δίπλα του με γοργό βήμα και τον κοιτάς με μισό μάτι. Γύρω στο 1.70, γεροδεμένος, με μια μικρή κοιλίτσα να ξεπροβάλει από το σχεδόν λιωμένο παλτό του. Ηλικία δε μπορείς να ξεχωρίσεις ανάμεσα στα πυκνά μούσια, στα μακριά άλουστα μαλλιά και στη ταλαιπωρία του χρόνου και του πεζοδρομίου. Είναι σχεδόν τρομαχτικός με το που θα τον συναντήσεις, αλλά πολύ φιλικός και ομιλητικός άμα κάτσεις να συζητήσεις μαζί του.

Ο φίλος μου ο Χρήστος του απευθύνει το λόγο. "Γιαννάρα να κεράσουμε ένα σουβλάκι". Τότε ο Γιαννάρας γυρνάει προς το μέρος του Χρήστου και του απαντάει καταφατικά: "Να' σαι καλά αγορίνα μου".

Με το που πήρε το σουβλάκι του ο Γιαννάρας άρχισε να κελαηδάει το <<παραμυθάκι>> γνωστό εδώ και χρόνια στους μυημένους και γνώστες. Η ζωή του βιβλίο ολόκληρο. Ο Γιαννάρας δεν ήταν πάντα άστεγος. Κάποτε ήταν άνθρωπος της νύχτας, δούλευε κάτι σαν υπεύθυνος, σερβιτόρος και προστασία στα απαγορευμένα και κακόφημα τότε μαγαζιά του Πειραιά, όπου γυναίκες κράταγαν συντροφιά σε μεθυσμένους άνδρες και ναύτες, με αντάλλαγμα το κέρασμα ενός ποτό και με φόβο τη σωματική τους και ψυχική τους ακεραιότητα. Μετά ακολούθησαν δύο χρόνια φυλακής για μία παρεξήγηση όπως είπε, μια καινούργια προσπάθεια μετά τη φυλακή για ένα δικό του μαγαζί, κάτι σαν ταβέρνα και μετά πάλι φυλακή και εξορία λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Τα τελευταία 25 χρόνια όντας μόνος χωρίς παιδία, σκυλιά και γατιά ζει πότε σε λέσχες αστέγων τις πολύ κρύες νύχτες και πότε στα παγκάκια του Θησείου.

Οι ιστορίες που θα σας πει, αν συζητήσετε ποτέ μαζί του, είναι πραγματικά απολαυστικές για πράγματα και γεγονότα της τότε εποχής. Από γυναίκες -εγχώριες και ξένες-, από φασαρίες και ξυλοδαρμούς, από μαστροπείες αλλά ακόμα και για καψούρες και έρωτες. Εκτός ότι τα λέει με ένα πολύ απολαυστικό και περιγραφικό τρόπο, ο Γιαννάρας πάνω απ' όλα τα λέει με όρεξη. Και αυτό γιατί σίγουρα η μοναξιά της καθημερινότητας του, τον έχει εξελίξει σε ένα από τα καλόκαρδα και ομιλητικά άτομα. Δε θα βαρεθεί να διηγηθεί το παρελθόν του σε όποιον τον εμπιστευτεί και δε τον κοιτάει με μισό μάτι. Γιατί πάνω απ' όλα το ποιο ενδιαφέρον δεν είναι οι <<ιστοριούλες>> που λέει, αλλά ο τρόπος ο οποίος είναι εξαιρετικός και τρομερά περιγραφικός που ουσιαστικά σε μεταφέρει σε εκείνη την εποχή και σίγουρα θα σκεφτείς την ώρα εκείνη τον εαυτό σου χωμένο σε κάποια γωνιά κάποιου απαγορευμένου μαγαζιού. Είναι ένας πραγματικά αυθεντικός άνθρωπος.

Η ώρα δυστυχώς πέρασε και εμείς επιστρέψαμε στο ζεστό κρεβάτι μας και αυτός στο παγωμένο παγκάκι του στη στάση του ηλεκτρικού στο Θησείο. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή.......